Rozdział 9

Rozmawiałam z Karolem na temat jednego z ćwiczeń, kiedy usłyszałam dość głośny i przerażający krzyk.
-Bartek, co z tobą?!- krzyknął przerażony Kacper. Podbiegłam do zbiegowiska, które zebrało się wokół Bednorza.
-Odsuńcie się!- krzyknęłam i podeszłam do chłopaka.- Bartek, co jest?- zapytałam opanowując głos.
-Plecy- jęknął.
-Skurcz?- dopytałam. Odpowiedział mi jakimś niemrawym, ale twierdzącym mruknięciem. Przekręciłam go więc na brzuch, usiadłam mu na tyłku i zaczęłam masować jego plecy zaczynając od dołu.- Gdzie fizjo?!- zapytałam wściekła.
-Wyszedł- odpowiedział mi któryś z chłopaków.
-Idźcie po niego- poleciłam tonem nie znoszącym sprzeciwu. Brawo Lara, zajebista jesteś. Właśnie doprowadziłaś do tego, że zawodnik, który miał być nadzieją w przyszłym sezonie leży i nie wiadomo czy wstanie. Zajebiście. Skupiłam się na ruchach, które wykonywałam dłońmi. Masaż był typowo rozluźniający. Zacisnęłam zęby i nie pozwoliłam, aby moje ręce się trzęsły. Nie ma mowy! Twarda babka jestem, nie pokażę, że się boję!
-Co się stało?!- zapytał sprowadzony przez Kurka fizjoterapeuta.
-Czy twoim zasranym obowiązkiem nie jest siedzieć w siłowni albo na hali, kiedy chłopaki mają trening?!- zapytałam wściekłym tonem hardo patrząc mu prosto w oczy.
-Miałem papiery do wypełnienia- bronił się nieporadnie.
-Mam to w dupie. Papiery możesz wypełnić potem. Płacą ci za to, że ich masujesz!- byłam wściekła.
-Odsuń się- polecił mi.
-Spierdalaj- mruknęłam i dalej siedziałam na tyłku Bednorza masując jego plecy. Swoją drogą, to wygodny ma ten tyłeczek. Matko! O czym ja myślę? Zmień tok myślenia Lara, tylko szybko!
-Słucham?!- ryknął wściekle szanowny pan niby-fizjo.
-Miło, że słuchasz. Szkoda, że nie swojego pracodawcy- zironizowałam.
-Kim ty gówniaro jesteś, żeby mnie obrażać!?
-Przesadzasz- powiedział Wlazły.- Laura ma rację. Kacper, Artur idźcie po prezesa- dodał i kucnął przy Bartku- I jak, stary?
-Jej ręce czynią cuda- uśmiechnął się.- Minęła się z powołaniem, powinna być fizjo albo masażystką.
-Nie tak głośno, bo się zarumienię- odparłam i uśmiechnęłam się pod nosem.
-Co się stało?- zapytał prezes Piechocki wchodząc na salę.
-Wyjaśnię prezesowi- odparł Wlazły i puścił mi oczko. Mówię wam, koleś jest genialny. Póki nie zajdę mu za skórę, a on nadal będzie tu grał to na bank nie stracę tej roboty! Mariusz i prezes opuścili siłownię, a ja zgramoliłam się z tyłka Bednorza. Z lekką niechęcią, ale nikt nie musi wiedzieć.
-Już koniec?- mruknął z niezadowoleniem.
-Tak. Michał, Bartek, chodźcie tu. Pomóżcie mu wstać- poleciłam. Chłopaki bardzo ostrożnie chwycili Bartka i zaczęli podnosić do pionu. Ten stęknął w pewnym momencie, a przez jego twarz przebiegł grymas bólu.
-Dasz radę?- zapytałam niepewnym tonem.
-To rozczulające, że się o nas martwisz- stwierdził Karol.
-Kłosiu, za to mi płacą- uśmiechnęłam się.- I jak?- zapytałam Bednorza, który stał już na własnych nogach.
-Dam radę. Masz ręce, które leczą- uśmiechnął się uroczo. To zupełnie inny koleś, niż ten którego spotkałam w barze. Jego oczy, on cały. Bije od niego tak niesamowita radość.
-Pan już dzisiaj nie ćwiczy- poinformowałam Bednorza.- Marsz do szatni.
-Ale ja się czuję jak nowo narodzony!
-Nie dyskutuj ze mną- mój ton głosu informował, że nie ma mowy o sprzeciwie. W tej chwili na salę wszedł prezes a za nim kroczył uśmiechnięty Mariusz.
-Tomek, ja nie rozumiem. Dlaczego wyszedłeś z siłowni?- zapytał prezes. Nie wyglądał na szczęśliwego.
-Prezesie...- zaczął fizjo, ale ten mu przerwał.
-Zapraszam do mnie. A wasz trening na dzisiaj skończony. Laura, dostałaś już rozpiskę?- spytał a ja kiwnęłam głową.- Świetnie, jutro kwadrans przed treningiem widzę cię w moim gabinecie. Do widzenia wszystkim- zakończył i wyszedł z fizjo. To chyba mój spektakularny koniec. Po jednym treningu, którego nawet do końca nie przeprowadziłam. Zabrałam chłopakom kartki, co by ich nie pogubili albo nie poniszczyli i rzucając niemrawe "cześć" ruszyłam do mojego gabinetu. Szybko się przebrałam i zanim któryś z chłopaków zdążył opuścić szatnię wybiegłam z hali. Wrzuciłam torbę do bagażnika i ruszyłam do mieszkania. Na miejscu byłam po kilku minutach. Usiadłam z paczką herbatników przed telewizorem i włączyłam jakiś program. Nie skupiłam się jednak na nim. Kurwa, no wyleją mnie! Jak nic wypieprzą mnie na zbity pysk! Tomek pracuje tam już kilka lat, a ja? Po za tym wzięłam się za masaż nie mając o tym zbytniego pojęcia. Chyba napiszę książkę "Jak stracić robotę w pierwszym dniu- poradnik dla początkujących" albo "Pamiętnik bezrobotnej- jak zatraciłam marzenia przez nadpobudliwość i cięty język". Niezłe, ale trochę za długie. Jeszcze nad tym pomyślę. Matko, czy ja nawet w krytycznej sytuacji muszę mieć tak głupie myśli? Zaczęłam się śmiać. Musiałam wyglądać jak idiotka. Jak dobrze, że mieszkam sama! Mieszkasz sama, bo nikt cię nie chce. Mruknął głosik w mojej głowie. Również jesteś mną, więc nie ma się z czego śmiać. Odpowiedziałam. Lara stop! Znowu zaczynasz gadać do siebie w myślach! Przestań! Wciąż to robisz! Laura. Laura. Laura!
Dzwonek do drzwi przerwał moje krzyczenie na siebie w myślach. Pierwszy moment zdezorientowana rozejrzałam się po pokoju. Ale w końcu wstałam i ruszyłam otworzyć. Za drzwiami zobaczyłam... bukiet żółtych tulipanów. Zamrugałam zaskoczona.
-Komu się nudzi?- zapytałam unosząc wysoko lewą brew.
-Podziękować chciałem- odpowiedział mi wyłaniający się zza kwiatów Bednorz.
-Ale za co?- spytałam całkowicie zaskoczona. Stałam tam i patrzyłam na niego zaskoczona.
-Za wspaniały masaż- uśmiechnął się uroczo i wręczył mi kwiaty.
-Dziękuję- uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam go w policzek.- Wejdziesz?
-Chętnie- pokazał rząd białych zębów.- Chyba będę częściej dawał ci kwiaty.
-Zgoda, ale tylko tulipany. Innych nie lubię. W szczególności róż. Są takie oklepane.
-Właśnie dlatego wziąłem tulipany. Ja też nie lubię róż- przyznał.
-Napijesz się czegoś?- zapytałam.
-Herbatę poproszę.
-Malinową, miętową, hibiskus, mango, jagodowa?- wyrecytowałam stojąc przy otwartej szafce.
-A co polecasz?
-Zdecydowanie hibiskus.
-W takim razie zdaję się na ciebie- odparł i kolejny raz posłał mi szeroki uśmiech. Przygotowałam herbatę i wstawiłam kwiaty do wazonu. Weszłam do salonu, gdzie czekał Bednorz i oglądał moje zdjęcia w ramkach.
-Ładna z was para- powiedział wskazując na zdjęcie moje i Mikołaja. Wyglądał na... zawiedzionego? Spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem.
-Miko, to mój brat- odparłam.- Ale jak na razie jest jedynym facetem, z którym jeślibym mogła, to związałabym się od razu.
-Dlaczego?- zapytał wyraźnie zaskoczony.
-Jest świetnym, troskliwym facetem. Takim... kochanym- odpowiedziałam i usiadłam na kanapie.
-A to kto?- spytał wskazując na kolejne zdjęcie.
-Marta moja siostra i Marcela przyjaciółka- uśmiechnęłam się po raz kolejny.
-Któraś z nich jest wolna?
-Marcelka. Tuśka już znalazła swojego księcia- odparłam.- A dlaczego pytasz?
-Ładne są, może się zakręcę- uśmiechnął się do mnie.
-Niewiele wskórasz.
-Dlaczego?
-Marta ma chłopaka, niedługo pewnie narzeczonego. A Marcela sama stwierdziła, że nie nadaje się do stałych związków i nie ma zamiaru się w nie pakować- jego wzrok wykazywał niezrozumienie. Usiadł obok mnie, a ja dodałam- Dziewczyna raz została zraniona, teraz ona rani, wodzi za nos. Odpłaca się wszystkim facetom za błąd tego jednego.
-Ale przecież nie wszyscy...- zaczął, ale mu przerwałam.
-Tak wiem, nie wszyscy faceci są tacy sami. Ale ja ją doskonale rozumiem- mruknęłam i napiłam się herbaty.
-Trafiłaś na dupka- bardziej stwierdził niż zapytał.

*******************|
Witam!
Mam nadzieję, że się podoba.
Buziak, Dream :* <3