Rozdział 1

PROSZĘ O PRZECZYTANIE NOTKI POD ROZDZIAŁEM!!!

-Cholera jasna- warknęłam rozmasowując sobie mały palec u nogi. Dlaczego? Otóż siedziałam sobie spokojnie na kanapie, kiedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi. I jak zwlekałam się z kanapy, to przywaliłam w stolik. Świetnie.- No już, już- powiedziałam i otworzyłam drzwi.
-Hej kochanie!- usłyszałam i już tonęłam w uścisku Marty. Mojej siostry i najlepszej przyjaciółki w jednym. No tak, nikt inny nie reaguje na moją osobę takim szczęściem.
-Cześć!- odpowiedziałam równie entuzjastycznie, bo, co by nie mówić, też się cieszyłam.
-Nareszcie udało mi się wyrwać ze stolicy. Przebieramy się w coś bardziej wyjściowego i lecimy na kluby!
-Tuś, musimy dzisiaj? Nie możemy przełożyć tego na jutro?- zapytałam patrząc błagalnym wzrokiem na siostrę.
-O nie, moja droga. Błażej musiał jechać do Rzymu, Marcelkę też już zwerbowałam, więc nie masz wyjścia- powiedziała zdeterminowana. Widząc moje spojrzenie dodała- No Laruś, proszę.
-No dobra- westchnęłam.- Za ile Marcela ma się pojawić?
-Za godzinę pod naszym klubem- pisnęła szczęśliwa Marta i mocno mnie uściskała.
-To idę się szykować- stwierdziłam i poszłam przebrać się w coś, w czym mogłabym się pokazać ludziom. Niecałą godzinę później wysiadałyśmy już dumnym krokiem z taksówki. Żadnego problemu nie stwarzały nam niebotycznie wysokie buty.
-Cześć!- pisnęła szczęśliwa Marcelina, kiedy nas zobaczyła.
-Cyśka!- ucieszyłam się na widok dziewczyny. Uściskałyśmy się, a później Marta i Marcela się przywitały.
-To co? Dzisiaj zgarniamy kogoś na noc, czy tylko wodzimy za nos?- zapytała szurnięta Marcelina Wasilewska.
-Ja odpadam! Mam Błażeja i to mi wystarcza- powiedziała moja siostra.
-Aż tak dobrze sobie radzi?!- podchwyciła od razu Marcela.
-Nic nie mówiłaś!- dodałam oskarżycielskim tonem.
-Dziewczyny, no...
-No opowiadaj- niecierpliwiła się Wasilewska.
-Nie oszczędzaj nam pikantnych szczegółów- szturchnęłam Martę w ramię i charakterystycznie poruszyłam brwiami.
-Jesteście okropne- zawyrokowała moja siostra i spłonęła rumieńcem.
-Chyba serio musi sobie radzić, skoro nasza Tusia tak się rumieni- zachichotała Cela.
-Dajmy jej spokój. Niech zachowa coś dla siebie- dodałam.
-A ty kochana co? Łowy czy wodzenie za nos?- zapytała mnie Marcelina.
-Celuś, kochanie ty moje. Gdyby nie Tuśka siedziałabym teraz w mieszkaniu. Nie mam ochoty na nic poważniejszego, więc tylko zwodzimy- odpowiedziałam, po czym wzięłam każdą z nich pod ramię i ruszyłyśmy do wejścia do klubu. Cały czas rozmawiałyśmy, co chwila wybuchając śmiechem. Do środka dość szybko udało nam się dostać. Wypiłyśmy przy barze standardowe dwie kolejki i ruszyłyśmy na parkiet. Marta nie rozglądała się zbyt uważnie. Marcela już dawno wywijała w towarzystwie jakiegoś bruneta. Tańczyłam w rytm muzyki nie zwracając na nic uwagi. Nagle poczułam duże dłonie na moich biodrach. Odwróciłam się i zobaczyłam bardzo wysokiego bruneta z zarostem na twarzy. Uśmiechnęłam się do niego i zaczęłam tańczyć. Po trzech piosenkach zostawiłam mojego partnera i ruszyłam do baru. Usiadłam na krześle obok jakiegoś blondyna, który wyglądał, jakby topił smutki w szklance whiskey. Zamówiłam jakiegoś drinka i kątem oka przyjrzałam się chłopakowi, który siedział obok mnie. Był wysoki, nawet bardzo, wysportowany. Jego szerokie barki są wręcz idealne. Upiłam łyk napoju podstawionego przez barmana i nadal studiowałam wygląd blondyna.
-Dlaczego mi się przyglądasz?- zapytał nagle. Jego głos był taki... Bez wyrazu. Jakby stracił swój dawny urok.
-Zastanawiam się dlaczego topisz smutki w alkoholu- odpowiedziałam.
-Skąd pewność, że to smutek, a nie, na przykład złość?- zadał kolejne pytanie, nie odrywając ode mnie spojrzenia.
-Bo w prawie stu procentach przypadków, jeżeli ktoś jest zły, to chleje wódę jak opętany a nie spokojnie sączy łyskacza- odpowiedziałam i uśmiechnęłam się lekko.
-Bystra jesteś.
-Nie przypominam sobie, żebyśmy przeszli na ty- powiedziałam, cały czas mierząc się z chłopakiem uważnym spojrzeniem.
-Oh, niech wybaczy mi pani ten nietakt- zaśmiał się. Zawtórowałam mu i dopiłam drinka.
-Tańczysz?- zapytałam.
-Ja powinienem to zaproponować, ale w sumie, czemu nie- odpowiedział i jednocześnie wstaliśmy. Pech chciał, że nasze krzesła były ustawione dość blisko siebie i wylądowałam z nosem w klatce piersiowej chłopaka. Używa całkiem niezłych perfum. I jest naprawdę wysoki. Matulu, mam dziesięciocentymetrowe szpilki na nogach, a wyglądam przy nim jak maleństwo. Ruszyliśmy na parkiet. Świetnie się bawiłam. Blondyn naprawdę dobrze tańczył. Nagle pojawiła się Tuśka.
-Potrzebuję twojej pomocy- powiedziała i pociągnęła mnie za ramię. Rzuciłam krótkie, przepraszające spojrzenie zaskoczonemu chłopakowi, przeklinając w duchu siostrę i swoją własną głupotę. Ja nawet nie znam jego imienia. Boże, Lara, od kiedy ty się przyjmujesz takimi rzeczami? Źle ze mną. I jeszcze gadam do siebie w myślach. Jest gorzej niż źle.


******************
Hej!
Mówiłam, że rozdziały na tym blogu będą krótsze. W sumie, nie wiem nawet czemu.

UWAGA!!!
Chcę, żebyście to przeczytali:
Na prośbę pewnej osoby zachęcam Was do odwiedzenia bloga, który może nie ma nic wspólnego z tematyką siatkarską, ale jest bardzo ciekawy. W końcu, nie można żyć samą siatkówką, a autorka tego bloga ciekawie i ujmująco opisuje swoje przeżycia, emocje i nie tylko. Sama byłam zaskoczona. Mam nadzieję, że jeśli spodoba się Wam to, co przedstawia autorka zostawicie po sobie komentarz, ponieważ doskonale wiemy, jak to motywuje.
Z góry dziękuję w imieniu autorki.
Oto link: http://www.myslobook.pl/

Pozdrawiam, Dream <3

P.S. Już wiecie, kto jest głównym bohaterem?