Rozdział 16

Siedzieliśmy tak i sobie rozmawialiśmy, kiedy nagle Marcela zapytała:
-A ty tu kogoś ciekawego poznałaś?
-A żeby to jedną osobę! Całą ekipę świetnych ludzi. I Karolka spotkałam! I Olcię!
-Wiesz, że nie o to pytam- westchnęła zrezygnowana.
-To irytujące. Doskonale wiesz, że po tamtej sytuacji nie mam ochoty pakować się w związki- powiedziałam dobitnie chcąc uciąć ten temat.
-Ale wiesz, może spotkasz jakiegoś singla samotnie dryfującego po morzu skomercjalizowanej miłości- zaśmiała się Marta, na co wszyscy razem wybuchnęliśmy wesołym śmiechem. Posiedziałam z nimi jakoś do szesnastej, po czym zaczęli się oni zbierać.
-No maleństwo, mam nadzieję że niedługo nas odwiedzisz. Rodzice nie mogą się już doczekać i bardzo chcieliby cię zobaczyć- powiedział Mikołaj.
-Możliwe, że niedługo was odwiedzę- uśmiechnęłam się.
-Liczę, że nie sama- rzuciła mimochodem Marcela, po czym wszyscy zniknęli w windzie. Uśmiechnęłam się pod nosem i weszłam do mieszkania. Ruszyłam do kuchni chcąc zrobić sobie w końcu coś do jedzenia. Po przejrzeniu zawartości mojej lodówki i szafek stwierdzam, że w tym domu nie ma nic do jedzenia. Klasyk. Po prostu klasyk. Łapię za telefon i dzwonię do jednej z pizzerii zamawiając moją dzisiejszą obiado-kolację. Kiedy dostarczono mi mój ukochany posiłek, rozwalam się na kanapie przed telewizorem i tępo wpatruję w jego ekran. Koło 20 jestem już znudzona gapieniem się w telewizor i wstaję kierując się do sypialni. Gaszę wszystkie światła i zamykam drzwi. Szybko przebieram się w piżamę i kładę do łóżka.
Budzi mnie energiczne pukanie do drzwi. Początkowo je ignoruję, ale po chwili dźwięk zaczyna być niesamowicie irytujący. Ledwo kontaktując podnoszę się z ciepłego łóżeczka, zakładam mój ukochany, różowy, puchaty szlafrok i człapię zaspanym krokiem do drzwi. Półprzytomnie otwieram drzwi i widzę w nich Mariusza.
-Nareszcie kobieto! Zbieraj się!- mówi i wbija się do mojego mieszkania.
-Jasne rozgość się- odpowiadam zaspana i zamykam drzwi.
-Pakuj się! No już. Zaraz zrobię ci coś do jedzenia. I kawę. Ty bardzo potrzebujesz teraz kawy-wyrzucał z siebie słowa tak szybko, że nie do końca mogłam go zrozumieć, a fakt, że jeszcze nie zdążyłam się do końca obudzić wcale mi w tym nie pomagał.
-Stop!- krzyknęłam i złapałam go za ramię.- Do jasnej cholery, Wlazły, wytłumacz ty mi tu kulturalnie o co do chuja chodzi.
-Dwa dni temu dostaliśmy zaproszenie ze Spały, żeby przyjechać na kilka dni i u nich potrenować. My będziemy mogli się nieco oderwać od codzienności, a ich uczniowie dostaną szansę gry z zawodnikami na bardzo wysokim poziomie.
-Aha. To tyle. O to całe zamieszanie?- westchnęłam. Ja chcę spać.
-Wyjazd jest dzisiaj! Trener chciał do ciebie zadzwonić i cię powiadomić, bo wcześniej niestety nikt tego nie zrobił, nie wiem dlaczego. Także masz godzinę, żeby się wyrobić- jego słowa zadziałały na mnie jak kubeł zimnej wody.
-Zrób mi kawę, co?- poprosiłam i ruszyłam po jakieś ubrania, po czym pognałam do łazienki.
-Jakieś śniadanie też?
-A mógłbyś?
-Jasne, zbieraj się- odpowiedział. Wzięłam turboprysznic, żałując, że wczoraj nie umyłam włosów. Wysuszyłam na szybko włosy i związałam je w kłosa, który przerzuciłam przez ramię. Ubrałam się w czarne legginsy i szarą bluzkę na ramiączkach. Wyszłam z łazienki wcześniej zabierając z niej wszystkie potrzebne pierdoły. Ruszyłam do pokoju wyciągając dość sporą torbę i wrzuciłam do niej trochę ciuchów na treningi, a trochę codziennych. Do tego trzy ręczniki, prostownica, kosmetyki, kilka par butów i jeszcze kilka najpotrzebniejszych rzeczy.
-Weź strój kąpielowy- polecił mi Mariusz. Automatycznie wrzuciłam wspomniany strój do torby, zapięłam ją, po czym spojrzałam na niego zaskoczona.
-Właściwie po co mi on?
-Może odwiedzimy basen.
-Nie mam zamiaru pływać.
-Dobra, dobra. Gotowa?
-Chwila!- pisnęłam, spakowałam laptopa z ładowarką, ładowarkę do telefonu i wszystkie potrzebne mi papiery. Ubrałam w korytarzu buty i byłam gotowa. Mariusz chwycił moją torbę ze wszystkimi rzeczami, po czym rzucił we mnie dość ciepłą bluzą zakładaną przez głowę:
-Może ci się przydać- wedle jego rady ubrałam ją, chwyciłam torbę z laptopem i papierami, torebkę oraz moje śniadanie i kawę w kubku termicznym, które również umieściłam w torebce. Szybko sprawdziłam okna i wyciągnęłam wtyczki, po czym wybiegłam z mieszkania zamykając je. Wsiadłam do samochodu Wlazłego, który moją torbę oraz laptopa umieścił w bagażniku. Zapięłam pasy, a kapitan ruszył pod Energię. Westchnęłam głośno i wypiłam spory łyk kawy.
-I to uczucie, kiedy pierwszy łyk kawy delikatnie smyra twoją diaboliczną duszę- zaśmiał się Mariusz.
-Nie mam pojęcia co cię bawi- odpowiedziałam niezadowolona i zaczęłam klikać przy odtwarzaczu szukając czegoś interesującego. Zostawiłam ja jakiejś piosence Iglesiasa.
-Nic interesującego?
-Kompletnie nie mój klimat.
-A jaki jest twój?- zapytał zaciekawiony.
-Zupełnie inny- mruknęłam przymykając oczy. Nagle uświadomiłam sobie, że jestem zmuszona zdobyć pewną informację.- A tak właściwie, to kto miał mnie powiadomić?
-Nie wiem- odparł siatkarz, ale nie wierzę mu. On wie! Musi wiedzieć!
-Gadaj.
-No nie wiem!
-Oj, nie kłam Wlazły.
-Ale Misiek mnie zabije!- pisnął z głupawym uśmiechem na twarzy.
-Dzięki- zaśmiałam się.
-Jak coś to sypnąłem przypadkiem- dodał i również zaczął się śmiać. Pod halą byliśmy pięć minut przed czasem. Mariusz wielkodusznie zgodził się umieścić moją torbę w bagażniku autokaru, podczas gdy ja wgramoliłam się do pojazdu i usiadłam w jakoś w połowie.
-Lara! Dawaj do nas!- zawołał mnie Karol.
-Bardzo bym chciała, ale ktoś- tu wymownie spojrzałam na Winiarskiego- Nie raczył mnie wczoraj powiadomić o dzisiejszym wyjeździe i nie mam dla was planów treningowych.
-Powiedziałeś jej?- zapytał Michał patrząc na Mariusza z wyrzutem.
-To był przypadek, podeszła mnie- tłumaczył się. Ja wytargałam z torby słuchawki, kawę i kanapki i zaczęłam konsumować śniadanie jednocześnie tworząc na laptopie plan treningowy dla tych wieżowców i słuchając muzyki. Mariusz miał świętą rację z tą bluzą, ponieważ w autokarze faktycznie jest zimno. Kończyłam już ostatni plan treningowy, który należał do Miśka, ponieważ jego zajmował mi najwięcej czasu. Wertowałam jego historię leczenia i się zastanawiałam, analizowałam i poprawiałam. Wyjęłam słuchawki z uszu i podeszłam do lekarza drużyny.
-O co chodzi?
-Masz może najnowsze wyniki Miśka?
-Trzymaj- podał mi kartki.- Miałem dać ci je na miejscu.
-Dzięki bardzo- uśmiechnęłam się i zaczytałam się. Analizowałam po kolei wszystko ze szczegółowych badań Winiarskiego co, razem z opisem specjalisty ze stolicy zajęło jakieś trzy strony. Po pół godzinie skończyłam, przerzuciłam wszystko na pendrive, wyłączyłam laptopa i schowałam go razem z wszystkimi papierami. Nagle zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran, na którym widniała twarz Marcelki.
-Ładna- usłyszałam stwierdzenie siedzącego za mną Szalpuka.
-Zajęta- odparłam i odebrałam.- No hej kochana.
-Hej. Nie chcę ci zajmować zbyt wiele czasu, dlatego będę się streszczać.
-No co ty, nie musisz się spieszyć. Mów na spokojnie o co chodzi- uśmiecham się szeroko. Tak, tak wiem. Ona tego nie widzi. I co z tego? Pff...
-Nie jesteś zła?
-Pytasz o ciebie i mojego brata?
-No tak- szepnęła.
-Pytasz mnie właśnie czy jestem zła, że moja najlepsza przyjaciółka jest z moim bratem? Zastanówmy się...


****************
Witam!
Przybywam do Was z 16 i informacją: od poniedziałku lub wtorku rozdziały będą co dwa/trzy dni. Nic nie gwarantuję, ale takie są moje plany.
Pozdrawiam, Dream <3